USŁUGI DLA DZIECI

OFERTA USŁUG DLA DZIECI CENTRUM HARMONIA

• Diagnoza i terapia psychologiczna
• Diagnoza i terapia logopedyczna
• Diagnoza i terapia integracji sensorycznej
• Diagnoza i terapia EEG Biofeedback
• Diagnoza i terapia metodą Warnkego
• Diagnoza i terapia sensomotoryczna
• Monachijska Funkcjonalna Diagnostyka Rozwojowa
• Trening umiejętności społecznych
• Terapia pedagogiczna
• Terapia ręki
• Zajęcia wspierające wszechstronny rozwój dziecka
• Doradztwo zawodowe

Szczegółowe informacjie odnośnie poszczególnych usług znajdziecie P.aństwo poniżej.

ZAPRASZAMY!

 DIAGNOZA I TERAPIA PSYCHOLOGICZNA

mgr  Aneta Szabelska

• Diagnoza psychologiczna

        Zadaniem psychologa jest dokonać diagnozy czyli określić i rozpoznać poziom rozwoju umysłowego, społecznego i emocjonalnego dziecka. Diagnoza psychologiczna dokonywana jest na podstawie zebranego wywiadu, testów standaryzowanych, obserwacji swobodnej i kierowanej.

• Terapia indywidualna dziecka

      Psychoterapia indywidualna to proces zróżnicowany, zależy od problemu dziecka, jego diagnozy, wieku, czy rozwoju. Każde spotkanie polega na stworzeniu poczucia bezpieczeństwa dla dziecka i zaufania. Wówczas można lepiej poznać przeżycia dziecka, jego emocje oraz obraz świata młodego człowieka. Przy wsparciu terapeuty dziecko nabywa nowego doświadczenia, oraz umiejętności w radzeniu sobie z trudnościami. Psychoterapia przybiera często postać rozmowy i zabawy, umożliwia ekspresję poprzez aktywność twórczą, zawiera elementy psychoedukacji.

       W przypadku dzieci o sukcesie terapii decyduje nie tylko praca własna dziecka. Bez wsparcia rodziców, rodzeństwa a czasem i innych członków rodziny, zmiana nie jest możliwa. Im młodsze dziecko, zaangażowanie rodziców jest tym bardziej niezbędne.

• Poradnictwo/ konsultacje dla rodziców

         Konsultacja jest formą pomocy dla rodziców, która polega na zrozumieniu problemu dziecka, jego funkcjonowania oraz poszukiwania optymalnej pomocy w rozwiązaniu trudności. Odbywa się to w oparciu o możliwości dziecka i rodziny. Celem konsultacji jest również wsparcie kompetencji wychowawczych rodziców, wzmacnianie ich autorytetu. Konsultacja pomaga znaleźć odpowiedź na nurtujące rodziców pytania, dotyczące rozwoju dziecka i jego zachowań.

Drodzy Państwo, jesteście bardzo ważni w procesie terapeutycznym. Jesteście kooterapeutami dziecka.

Wspólnie dążymy do zmiany.

DIAGNOZA I TERAPIA LOGOPEDYCZNA

mgr  Kamila Łojewska

• Diagnoza logopedyczna

       Warunkiem rozpoczęcia i prawidłowego przebiegu terapii logopedycznej w każdym zaburzeniu mowy jest właściwa diagnoza, która obejmuje między innymi: badanie rozumienia mowy, badanie mówienia, badanie sprawności i budowy aparatu artykulacyjnego, orientacyjne badanie słuchu. Zadaniem logopedy nie jest jedynie dbałość o poprawne wybrzmiewanie poszczególnych głosek. Podczas badań, a także w trakcie terapii logopedycznej dzieci trenują prawidłową artykulację, oddech, zakres słownictwa i jego rozumienie, wzmacniają motywację do mówienia oraz poziom umiejętności opowiadania.

• Terapia logopedyczna

Zajęcia logopedyczne wychodzą naprzeciw potrzebom językowym. Głównym celem tych zajęć jest profilaktyka wad wymowy, a także wspomaganie rozwoju kompetencji językowych. Okres przedszkolny to czas, kiedy terapia jest najbardziej efektywna. Nie wolno czekać w nadziei, że dziecko wyrośnie, że jeszcze dojrzeje i zaczynać terapię dopiero w szkole. Wprawdzie na terapię nigdy nie jest za późno, ale będzie to zadanie z różnych powodów o wiele trudniejsze.

       Zadaniem logopedy jest prowadzenie ćwiczeń w taki sposób, aby dziecko chętnie z nim współpracowało, a terapia przynosiła jak najlepsze efekty. W przypadku dzieci w wieku przedszkolnym ćwiczenia przybierają formę zabawy, są dopasowane do zainteresowań i możliwości konkretnego dziecka.

Rodzice pełnią bardzo ważną rolę w procesie terapii mowy dziecka. Po zajęciach powinni utrwalać ćwiczenia ze swoimi pociechami, wspierać, chwalić, pomagać. Współpraca rodziców i logopedy warunkuje sukces. O zakończeniu terapii logopedycznej możemy mówić wówczas gdy prawidłowa wymowa utrwali się w mowie potocznej.

DIAGNOZA I TERAPIA INTERGRACJI SENSORYCZNEJ

mgr  Agnieszka Makarowicz

       Integracja sensoryczna dotyczy związku pomiędzy zachowaniem, a przebiegiem procesów nerwowych w ośrodkowym układzie nerwowym. To zdolność do nadawania sensu wielu bodźcom sensorycznym w tym samym czasie. Na bodźce sensoryczne składają się zmysły wzroku, słuchu, węchu, smaku i dotyku, a także przedsionkowe (równowaga, ruch) oraz proprioceptywne (sprzężenie zwrotne z mięśni i stawów). Procesy integracji sensorycznej mają swój początek jeszcze w okresie prenatalnym, ale widoczne są przez całe nasze życie i stanowią podstawę naszego zachowania i uczenia się.

• Diagnoza  integracji sensorycznej

       Diagnozę może przeprowadzić osoba, która posiada certyfikat uprawniający do diagnozowania, planowania i prowadzenia terapii. Składa się z kilku spotkań (ok. 3 – 4, w zależności od tego jak szybko dziecko nawiąże kontakt z terapeutą, od aktywności dziecka, jego motywacji do wykonywania zadań).

Diagnoza integracji sensorycznej obejmuje:

1. Wywiad z opiekunem − szczegółowa rozmowa pozwala na uzyskanie wyczerpujących informacji dotyczących rozwoju dziecka, jego nawyków i zachowania w różnych sytuacjach życia codziennego (w szkole/domu).

2. Praca z dzieckiem − podczas której terapeuta obserwuje spontaniczne zachowanie dziecka podczas swobodnej zabawy, jego reakcje na stymulację sensoryczną (użycie specjalistycznego sprzętu) oraz wykonuje określone testy.

3. Omówienie wyników diagnozy z opiekunami (na odrębnym spotkaniu).

      Celem terapeuty jest określenie czy u podłoża trudności dziecka leżą zaburzenia procesów integracji sensorycznej. Terapia jest możliwa tylko wtedy gdy deficyty zostaną potwierdzone. Na podstawie informacji uzyskanych z diagnozy terapeuta przygotowuje indywidualny program terapeutyczny dla dziecka.

      Przed pierwszą rozmową warto przypomnieć sobie jaki był przebieg ciąży, porodu, rozwoju dziecka, czy dziecko miało problemy zdrowotne i jakie leki zażywało, jakie czynniki zakłócają jego funkcjonowanie.

• Terapia integracji sensorycznej

       Terapia polega na rozwijaniu prawidłowego odbioru i analizy bodźców zmysłowych docierających do dziecka z otoczenia i własnego ciała, integrowaniu tych informacji, co z kolei wyzwala u dziecka odpowiednie reakcje dostosowane do zmieniających się warunków środowiska.

     Podczas zabawy w sali wyposażonej w specjalistyczny sprzęt i pomoce służące do stymulacji systemu wzrokowego, słuchowego, węchowego, dotykowego dostarczane są dziecku takie bodźce, których najbardziej potrzebuje jego system nerwowy.

    Terapeuta wykorzystuje zarówno swobodnie wykonywane aktywności dziecka, jak i proponuje różnorodne ćwiczenia, zabawy ukierunkowane angażujące ciało i układy zmysłów, które prowokują i wyzwalają odpowiednie, skuteczne reakcje u podopiecznego.

      Stopień trudności wykonywanych zadań stopniowo wzrasta tak, aby były one wyzwaniem dla dziecka i jego układu nerwowego – nie są zbyt łatwe i nie są zbyt trudne. Takie stopniowanie trudności wyzwala u dziecka więcej bardziej zorganizowanych i zaawansowanych reakcji i wpływa na procesy uczenia się. Terapeuta stale monitoruje i analizuje zachowania dziecka, co umożliwia właściwy dobór kolejnych aktywności oraz pomocy terapeutycznych.

     Warto zwrócić uwagę, ze terapia SI nie jest uczeniem konkretnych umiejętności (np. jazda na rowerze, pisanie, czytanie), ale usprawnianiem pracy systemów sensorycznych i procesów układu nerwowego, które są bazą do rozwoju tych umiejętności (np. motoryka mała, motoryka duża, koordynacja wzrokowo − ruchowa). Do zadań terapeuty należy również eliminowanie, wyhamowywanie lub ograniczenie niepożądanych bodźców obecnych przy nadwrażliwościach sensorycznych lub dostarczanie silnych bodźców, co jest konieczne przy podwrażliwościach systemów sensorycznych.

     Dzięki odpowiednio dobranym ćwiczeniom dziecko może poprawić sprawność motoryczną, koordynację ruchów, uwagę i koncentrację, samoświadomość, a także funkcjonowanie społeczne i emocjonalne.

Terapia integracji sensorycznej przeznaczona jest dla dzieci u których obserwuj się  trudności w zakresie:

• umiejętności ruchowych (dyskomfort w pozycji siedzącej lub stojącej, niewłaściwe reakcje fizyczne, brak/słaba koordynacja ruchowa, trudności z utrzymaniem równowagi),
• nadpobudliwości psychoruchowej,
• nadmiernego reagowania (unikanie, ostrożność i strach) lub niedostatecznego reagowania (wycofanie, pasywność),
• nadwrażliwości lub podwrażliwości na różne bodźce sensoryczne (silne reakcje na tekstury, jedzenie i dźwięk),
• problemów emocjonalnych (kłopoty z koncentracją uwagi, niepokój i problemy z zachowaniem),
• opóźnionego rozwoju mowy,
• umiejętności szkolnych (dysleksja, dysgrafia, kłopoty z zapamiętywaniem i motywacją do uczenia się).

DIAGNOZA I TERAPIA SENSOMOTORYCZNA

mgr  Marlena Rusztyk

• Diagnoza sensomotoryczna

       Diagnoza sensomotoryczna to proces polegający na obserwacji prawidłowych i nieprawidłowych reakcji podczas testów wywoływania odruchów wczesnodziecięcych oraz analizie ich wpływu na sferę edukacyjną i zachowanie dziecka.

Sensomotoryka umożliwia terapię z dziećmi z:

•   Trudnościami w nauce (dzieci mające problemy w opanowaniu podstawowych technik szkolnych takich jak pisanie i czytanie)
• Problemami w zachowaniu (trudności w wykonywaniu poleceń, agresja, nieprawidłowe reakcje emocjonalne, wybuchy złości)
• Niewłaściwa koordynacja ciała oraz słaba precyzja ruchów
• Problemami w planowaniu ruchu (np. trudności podczas jazdy na rowerze lub podczas gier zespołowych)
•  Niewłaściwą postawą ciała i niezgrabnością ruchową
• Problemami grafomotorycznymi
• Obniżoną sprawnością manualną
• Zaburzeniami koncentracji
• Zaburzeniami percepcji wzrokowej i słuchowej
• Opóźnionym lub zaburzonym rozwojem mowy

• Terapia sensomotoryczna

       W ramach terapii sensomotorycznej prowadzony jest trening równowagi, ćwiczeń regulacji napięcia mięśniowego, stymulacja proprioceptywna,  ćwiczenia koordynacji ciała oraz ćwiczenia z zakresu motoryki małej i dużej.

DIAGNOZA I TERAPIA - EEG BIOFEEDBACK

mgr  Marlena Rusztyk

      EEG – biofeedback, neurofeedback jest skuteczną, nieinwazyjną i przyjemną metodą opartą na biologicznym sprzężeniu zwrotnym. Dzięki specjalistycznej aparaturze rejestrującej zmiany w zakresie fal mózgowych uzyskuje się aktualną i precyzyjną informację na temat ich aktywności.

• Diagnoza Biofeedback

      Proces diagnostyczny składa się z 2 etapów. W jego pierwszej części przeprowadzany jest wywiad psychologiczny na temat zgłaszanego problemu. W drugiej części dokonujemy analizy zapisu EEG, co pozwala na stworzenie spójnej diagnozy i planu terapii. Jest to proces całkowicie bezbolesny i nieinwazyjny. Warunkiem koniecznym do rozpoczęcia treningów „Biofeedback” jest wykonanie badania EEG głowy, gdyż w przypadku niektórych schorzeń neurologicznych ten rodzaj terapii nie jest wskazany oraz dostarczenie zaświadczenia podpisanego przez neurologa o braku przeciwskazań do treningów "Biofeedback". Zaświadczenie pozostaje w dokumentach.

• Terapia Biofeedback

       Sesja trwa od 30 do 60 minut. Do głowy dziecka są podłączane elektrody które monitorują zapis fal mózgowych (EEG). Terapeuta ustala poziom trudności zadania i na ekranie komputera wyświetlany jest dziecku np. animacja, gra, film (kolejka górska. Kolejka porusza się jeśli diecko wytworzy odpowiednie fale mózgowe (wyznaczone w trakcie diagnozy), a zatrzymuje się jeśli poziom tych fal jest za mały. W ten sposób dziecko otrzymuje natychmiastową informację zwrotną o swoich falach mózgowych i jest w stanie wytworzyć ich więcej, z większą częstotliwością. W ten sposób można ćwiczyć koncentrację, uważność, regulować napięcie i regulować wiele innych procesów psychofizjologicznych. W tym czasie terapeuta monitoruje zapis fal mózgowych (EEG) i ustala optymalny poziom trudności zadania, tak aby był on z jednej strony stymulujący do działania i rozwoju a z drugiej nie przekraczał możliwości dziecka i nie był przez to zniechęcający.

Metoda EEG Biofeedback zalecana jest w pracy z dziećmi i młodzieżą, u których występują:

• trudności szkolne;
•  specyficzne trudności w uczeniu się (dysleksja, dysgrafia, dyskalkulia);
• kłopoty z planowaniem i właściwą organizacją pracy;
• zaburzenia koncentracji uwagi (w przebiegu ADD, ADHD);
• nadpobudliwość psychoruchowa (w przebiegu ADHD);
• zaburzenia zachowania, problemy z właściwym zachowaniem i ogólną samokontrolą;
•  zaburzenia snu;
•  stany lękowe, depresja, padaczka;
•  trema, napięcie wewnętrzne, niska samoocena;
• przewlekłe bóle głowy, migreny;
•  chroniczne zmęczenie;
• autyzm, zespół Aspergera;
• PTSD – zespół stresu pourazowego,
• zaburzenia rozwoju mowy i jej płynności,
• stany po uszkodzeniach mózgu.

TRENING UMIEJĘTNOŚCI SPOŁECZNYCH

mgr  Marlena Rusztyk

       Trening umiejętności społecznych dla dzieci i młodzieży to forma wsparcia, która odbywa się poprzez zabawy i ćwiczenia w grupach. Dzięki treningom dzieci uczą się prawidłowych zachowań społecznych, które mogą potem przełożyć na sytuacje występujące w ich codziennym życiu. Precyzując, dzieci uczą się prawidłowej komunikacji, zasad przyjmowania krytyki oraz jej tworzenia, trenują rozpoznawanie i kontrolowanie emocji oraz współpracę we wzajemnym szacunku, a także nabierają wiary we własne możliwości. Uczą się wszystkiego tego, czego rodzice pragną, aby miały – dla swojego dobra i możliwości cieszenia się życiem.

Zajęcia skierowane są do dzieci:

• z autyzmem,
• z zespołem Aspergera,
• z ADHD,
• przejawiających zachowania agresywne,
• nieśmiałych,
• mających trudności z nawiązywaniem satysfakcjonujących relacji z innymi,
• przejawiających trudności z adaptacją do nowych sytuacji.

Podczas treningu umiejętności społecznych podejmuje się pracę nad:

• umiejętnością nawiązywania relacji z innymi,
• umiejętnością radzenia sobie z emocjami,
• umiejętnością współpracy w grupie,
• umiejętnością samokontroli (kontroli zachowania),
• umiejętnością rozwiązywania konfliktów,
• przestrzeganiem ustalonych zasad,
• odreagowywaniem napięć emocjonalnych,
• modyfikowaniem zachowań na bardziej aprobowane społecznie.

Trening umiejętności społecznych służy:

• poprawie społecznego funkcjonowania dziecka,
• wspieraniu dojrzałości emocjonalnej dziecka,
• wspieraniu rozwoju psychicznego dziecka.

      Rodzice bardzo często nie wiedzą, jak przebiega trening umiejętności społecznych – dla młodzieży czy dla dzieci. Po uzyskaniu informacji na ten temat zazwyczaj okazuje się, że jest to dokładnie to, czego szukali – czyli jest to tworzenie „szablonów” różnych sytuacji z codziennego życia i nauczenie dziecka, w jaki sposób może w danych okolicznościach reagować. 

      Zanim jednak dziecko zostanie zapisane na zajęcia, odbywa się konsultacja z jednym z naszych specjalistów. Na spotkaniu pedagog specjalny prowadzący zajęcia ocenia rodzaj trudności, jakie występują u dziecka oraz określa, czy trening umiejętności społecznych dla dzieci jest w danym przypadku najlepszym wsparciem.

      Warto wiedzieć, że same zajęcia zazwyczaj przebiegają w atmosferze zabawy – dzięki temu młodzi ludzie chętnie biorą w nich udział i uczą się właściwych zasad niemal „mimochodem”.

TERAPIA PEDAGOGICZNA

mgr  Marlena Rusztyk

mgr Agnieszka Tkaczyk

       Terapia pedagogiczna to specjalistyczne działania, z zastosowaniem odpowiednich metod i technik, skierowane na zlikwidowanie lub zmniejszenie trudności i opóźnień w nauce, jak również zaburzeń w zachowaniu. Oddziaływania te są szczególnie istotne na początku kariery szkolnej dziecka, zapobiegają bowiem niepowodzeniom w nauce, wynikającym z problemów z czytaniem, pisaniem, liczeniem i z innych szkolnych umiejętności.

Zajęcia z terapii pedagogicznej skierowane są do dzieci:

•  o inteligencji przeciętnej i niższej niż przeciętna,
• z zakłóceniami i opóźnieniami rozwoju ruchowego razem z zakłóceniami procesu lateralizacji,
• z problemami w zakresie funkcji wzrokowych i słuchowych,
• o zaburzonym rozwoju procesów emocjonalno – motywacyjnych,
• z zaburzeniami mowy,
• z zaburzeniami zdolności matematycznych,
• ujawniających problemy z nauką pisania i czytania,
• z zaburzeniami dynamiki procesów nerwowych.

     Porażki na gruncie szkolnym przyczyniają się spadku samooceny dziecka. To zaś może generować problemy wychowawcze, emocjonalne, zaburzenia relacji społecznych. Terapia pedagogiczna stwarza dzieciom możliwość stabilnego rozwoju  poznawczego, emocjonalnego, jak i społecznego.

    Terapię pedagogiczną prowadzi się w formie indywidualnej i grupowej (liczba uczestników zajęć wynosi od 2 do 5 uczniów), by spowodować określone, pozytywne zmiany w zakresie sfery poznawczej i emocjonalno - motywacyjnej oraz wiedzy i umiejętnościach dziecka.

Zajęcia z terapii pedagogicznej służą:

• stymulowaniu i usprawnianiu rozwoju funkcji psychomotorycznych,
• wyrównywaniu braków w wiadomościach i umiejętnościach uczniów,
• eliminowaniu niepowodzeń szkolnych oraz ich emocjonalnych i społecznych konsekwencji.

      Pierwszym krokiem jest diagnoza przejawów i przyczyn niepowodzeń szkolnych dziecka. Jest to również analiza dokumentacji psychologiczno - pedagogicznej dziecka (opinia z wykonanych badań psychologiczno - pedagogicznych, itp.). Następnym krokiem jest opracowanie indywidualnego planu pracy z dzieckiem.

Warto pamiętać, że najlepsze efekty przynosi systematyczna praca z dzieckiem kontynuowana również w środowisku domowym

TERAPIA RĘKI

mgr  Marlena Rusztyk

        Ponieważ nieprawidłowy rozwój motoryczny najczęściej wpływa negatywnie również na rozwój ręki, terapia w tym zakresie opiera się w głównej mierze na usprawnianiu małej motoryki, czyli precyzyjnych ruchów rąk, dłoni i palców. Ćwiczenia dobierane są przez terapeutę indywidualnie do potrzeb dziecka. Terapię zawsze poprzedza diagnoza, skoncentrowana na rozpoznaniu stopnia trudności u dziecka. Terapię ręki można prowadzić indywidualnie lub połączyć z terapią integracji sensorycznej.

Zarówno w przedszkolu, jak i szkole można zaobserwować grupę dzieci, które deklarują brak chęci rysowania, malowania, lepienia. Dzieci te wykazują również:

• kłopoty z posługiwaniem się nożyczkami, wiązaniem sznurowadeł czy zapinaniem guzików,
• podczas rysowania nieprawidłowo trzymają ołówek lub kredkę, nie wychodzi im kreślenie szlaczków, a następnie liter,
• niechętnie podejmują czynności wymagające precyzyjnych ruchów dłoni czy palców,
• mają wyraźnie obniżone lub podwyższone napięcie mięśniowe w obrębie kończyny górnej i obręczy barkowej,
• mają trudności z koordynacją obu rąk podczas zabaw manipulacyjnych,
• nie lubią dotykać nowych i różnorodnych faktur,
• dostarczają sobie dodatkowych wrażeń proprioceptywnych i domagają się zdecydowanego i mocnego ucisku dłoni, np. siadają na własnych dłoniach, bardzo mocno zaciskają ręce na przedmiotach, uderzają rękami w przedmioty o ostrych i bardzo wyraźnych fakturach,
• nie dostosowują szybkości ruchów rąk do zadania,
• w późniejszym wieku szkolnym dzieci te piszą nieczytelnie, nie trzymają się liniatury, co przysparza wielu problemów podczas sprawdzianów, dyktand, egzaminów.

Ogólnie rzecz ujmując dzieci te przejawiają zaburzenia grafomotoryczne. Przyczyn powyższych trudności może być wiele. Zaburzenia grafomotoryki wiążą się:

• z nieprawidłowym napięciem mięśniowym,
• z problemami z czuciem powierzchniowym,
• z problemami z percepcją wzrokową,
• z problemami z koordynacją wzrokowo-ruchową,
• innymi problemami związanymi z ogólną posturą ciała oraz zaburzeniami rozwojowymi.

     W przypadku zaobserwowania trudności związanych z zaburzeniami grafomotoryki warto zwrócić się do specjalisty, który przeprowadzi diagnozę przyczyn zaburzeń sprawności ręki, jak również opracuje przebieg oddziaływań terapeutycznych.

Terapia ręki polega na wykonywaniu i doskonaleniu różnych czynności manualnych, dostosowanych do wieku i zainteresowań dziecka.

      Terapia ręki ma na celu rozwój małej motoryki, która zawiera się w całościowym rozwoju psychomotorycznym dziecka i przebiega równolegle do całościowego rozwoju, zarówno ruchowego jak i poznawczego. Rozwija sprawność ruchową dłoni, umiejętność chwytu i koordynację pomiędzy dłońmi. Zajęcia przebiegają w formie zabawy i aktywności sensorycznej, angażującej całe ciało.  Wzmacniają koncentrację uwagi na wykonywanym zadaniu, poprawiają koordynację wzrokowo-ruchową oraz normalizują funkcje przekraczania linii środka ciała.

DORADZTWO ZAWODOWE

mgr  ANETA SZABELSKA

      Doradztwo zawodowe to forma aktywizacji zawodowej, w której doradca zawodowy pomaga nam podejmować decyzje na tle zawodowym i edukacyjnym. Doradztwo zawodowe pomaga nam poznać swoje predyspozycje oraz zainteresowania, które możemy wykorzystać w budowaniu swojej kariery. Proces doradztwa ma na celu wsparcie w przypadku chęci zmiany zawodu, identyfikacji ze swoją rolą w zawodzie lub  zaplanowanie kariery zawodowej. Doradca wspomaga się testami kompetencji, które mają za zadanie ułatwić nam wybór swojej ścieżki. Doradca zawodowy przybliży nam charakter branży, która nas interesuje.